Rudolf Nureyev: Τα σπουδαιότερα έργα μπαλέτου της καριέρας του θρυλικού χορευτή

Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ άφησε εποχή με τις εμφανίσεις του σκηνή και το ξεχωριστό ταλέντο του. Αποτέλεσε έναν από τους σπουδαιότερους χορευτές του 20ου αιώνα που άλλαξε τη μορφή του μπαλέτου. Γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1938 σ' ένα βαγόνι της Υπερσιβηρικής αμαξοστοιχίας κοντά στην πόλη Ιρκούτσκ. Ξεκίνησε την καριέρα του από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ το 1958, αφού πρώτα σπούδασε στην Ακαδημία Βαγκάνοβα της Αγίας Πετρούπολης έχοντας γίνει δεκτός το 1955, σε ηλικία 17 ετών. Σύντομα ξεχώρισε με την τεχνική αρτιότητα, την αρμονία των κινήσεων του και το ταλέντο του και έτσι έγινε ερμήνευσε γρήγορα κύριους ρόλους σε πολλά μπαλέτα του κλασικού ρεπερτορίου. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του σημαντική ήταν η συνεργασία του με την απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα, Margot Fonteyn, οι οποίοι αποτέλεσαν θρυλικό ζευγάρι του μπαλέτου στη σκηνή χορεύοντας σε πολλά μπαλέτα. 

Ο Rudolf Nureyev συνεργάστηκε με το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας, το Μπαλέτο της Σκάλας του Μιλάνου, το Μπαλέτο του Βερολίνου κ.α ενώ διετέλεσε διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού από το 1983 έως το 1989. Έχει ανεβάσει περισσότερα από 25 έργα μπαλέτου. Στη δεκαετία του '70 ασχολήθηκε με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έφυγε από τη ζωή στις 6 Ιανουαρίου 1993 από AIDS σε ηλικία 55 ετών.

Παρακάτω θα δούμε τα σημαντικότερα μπαλέτα στα οποία χόρεψε και άφησε εποχή με τις ερμηνείες του στη σκηνή

Δον Κιχώτης

Ο Nureyev δημιούργησε την πρώτη μεγάλου μήκους παραγωγή του μπαλέτου στη Δύση χρησιμοποιώντας τη χορογραφία του Petipa για την Αγία Πετρούπολη (το μπαλέτο Don Quixote είναι το μοναδικό από τα μπαλέτα του Petipa που δημιουργήθηκε στο Bolshoi στη Μόσχα το 1869) λαμβάνοντας υπόψη τις πολλές αναπαραγωγές που πραγματοποιήθηκαν στη Μόσχα τον 20ο αιώνα. Χόρεψε και χορογράφησε το μπαλέτο Don Quixote για την Όπερα της Βιέννης το 1966 και στη συνέχεια για το Μπαλέτο της Αυστραλίας το 1970. Δύο χρόνια αργότερα δημιουργήθηκε η κινηματογραφική παραγωγή του μπαλέτου στη Μελβούρνη, στην οποία χόρευε μαζί με την μπαλαρίνα Lucette Aldous στο ρόλο της Kitri και με το Μπαλέτο της Αυστραλίας. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το επόμενο έτος. Ο Nureyev αναπαρήγαγε την χορογραφία του για την Όπερα της Ζυρίχης το 1977 και ξανά το 1980 για το Εθνικό Μπαλέτο της Νορβηγίας. Ο Δον Κιχώτης ήταν το πρώτο μπαλέτο τριών πράξεων του Petipa που συμπεριέλαβε ο Nureyev στο ρεπερτόριο του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, με σκηνικά και κοστούμια από τον Νίκο Γεωργιάδη και την προσαρμογή της μουσικής του John Lanchbery. Τελειοποίησε τη χορογραφία το 1981 για τους Noella και Cyril Atanasoff, με την Elisabeth Platel ως Βασίλισσα των Δρυάδων και τον George Piletta στον κωμικό ρόλο του Gamache. Το έργο παρουσιάστηκε από το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού και το 2000 από το Μπαλέτο της Όπερας της Βαστίλης και κυκλοφόρησε σε DVD και με τον Rudolf Nuryev αλλά και με άλλους διάσημους χορευτές.

Ζιζέλ

Ο Nureyev έκανε το ντεμπούτο του στην ηλικία των 21 ετών στο ρόλο του Albrecht το 1959. Δύο μήνες μετά την περιοδεία με τα Μπαλέτα Kirov όπου παρουσιάστηκε το μπαλέτο La Bayadère, ο Nureyev κατόρθωσε κάτι που κανένας χορευτής δεν είχε προσπαθήσει μέχρι τότε. Ο Nureyev σημείωσε τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του όταν έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία 21 ετών στο ρόλο του Albrecht στην Giselle στις 12 Δεκεμβρίου 1959, μαζί με την Irina Kolpakova.

Μετά από ένα φιλανθρωπικό γκαλά, που η Margot Fonteyn διοργάνωσε στο Royal Theatre, τον Νοέμβριο του 1961, η Dame Ninette de Valois, διευθύντρια του Royal Ballet, αποφάσισε να καλέσει τον νεαρό τότε Nureyev για να χορέψει το ρόλο του Albrecht. Με την Margot Fonteyn έγιναν το πιο διάσημο ζευγάρι στον κόσμο του μπαλέτου για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Η Margot Fonteyn συνέχισε να χορεύει και να μαθαίνει νέους ρόλους με τον Nureyev, ο οποίος έγινε μέλος του Royal Ballet ως προσκεκλημένος καλλιτέχνης. 

Μπαγιαντέρα

Ο ρόλος του Solor στο μπαλέτο La Bayadere ήταν ο πρώτος ρόλος που χόρεψε ο Rudolf Nureyev στο Παρίσι, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη Γαλλία με τα Μπαλέτα Kirov την Παρασκευή 19 Μαΐου 1961 στο Palais Garnier. Εκείνη τη στιγμή, το μπαλέτο La Bayadere παρουσιαζόταν μόνο στην ΕΣΣΔ και μόνο η τρίτη πράξη, το βασίλειο των σκιών (που ο Nureyev θεωρούσε μεγαλύτερο αριστούργημα του Petipa) παρουσιάστηκε στο Παρίσι.

Το Παρίσι διέκρινε το ταλέντο του Nureyev. Ο Nureyev παρουσίασε την τρίτη πράξη από το μπαλέτο La Bayadere στη Δύση, πρώτα για το Royal Ballet το 1963 και στη συνέχεια για το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού τον Οκτώβριο του 1974. Χόρεψε ο ίδιος το ρόλο του Solor μαζί με την μπαλαρίνα Noella Pontois.

Το μπαλέτο La Bayadere ήταν το τελευταίο σημαντικό έργο που χορογράφησε ο Rudolf Nureyev για την Όπερα του Παρισιού στη διάσημη παραγωγή του Ezio Frigerio. Η συγκεκριμένη παραγωγή παρουσιάστηκε στις 8 Οκτωβρίου 1992 με τους χορευτές  Isabelle Guérin, Elisabeth Platel και Laurent Hilaire, ενώ ο Rudolf Nureyev έκανε την τελευταία του εμφάνιση στο κοινό. Εκείνο το βράδυ το Παρίσι έκανε ένα αξιόλογο αφιέρωμα σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και χορογράφο και ανακάλυψε ένα αριστούργημα του ρεπερτορίου που μέχρι τότε ήταν εντελώς άγνωστο στη Γαλλία.

Η Ωραία Κοιμωμένη

Η Ωραία Κοιμωμένη είναι ένα σημαντικό έργο στην καριέρα του Nureyev. Ήταν μια τεράστια επιτυχία για τον Petipa και αποτέλεσε την απόλυτη έκφραση του κλασικού στυλ από την Αγία Πετρούπολη και ήταν το πρώτο θεμέλιο για όλα του τα μπαλέτα. Ήταν αυτό το μπαλέτο με το οποίο ο νεαρός τότε Rudolf Nureyev εντυπωσίασε το κοινό του Παρισιού ακολουθώντας το 1961 το Μπαλέτο Kirov από το Λένινγκραντ που έκανε περιοδεία και έπειτα έκανε αίτηση για πολιτικό άσυλο στη Γαλλία. Ο Nureyev συμμετέχοντας στο International Ballet du Marquis de Cuevas, χόρεψε το ρόλο του πρίγκιπα στο μπαλέτο The Sleeping Beauty στις 23 Ιουνίου 1961, μαζί με την Nina Vyroubova στην παραγωγή του Raymundo de Larrain για το Θέατρο Champs Elysées. Χόρεψε επίσης το ρόλο του Blue Bird στις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους.

Ραϋμόντα

Στα τέλη του 1958, ο Rudolf Nureyev έγινε μέλος των Μπαλέτων Kirov στο Λένινγκραντ σε ηλικία των 20 ετών. Τον Μάρτιο του επόμενου έτους χόρεψε το Pas de Quatre από την 3η πράξη του μπαλέτου Raymonda σε μουσική του Glazunov και σε χορογραφία του Petipa που αναθεωρήθηκε το 1938 από τον Yuri Slonismsky και τον Vassily Vaïnonen. Αφού είχε αυτομολήσει στη Δύση, ο νεαρός Rudolf μπόρεσε να παρουσιάσει αυτό το Pas de Quatre σε παραστάσεις τον Ιανουάριο του 1962 στις Κάννες και το Παρίσι με την Rosella Hightower, την Sonia Arova και τον Eric Bruhn. Λίγο αργότερα, χόρεψε την 3η πράξη σε παράσταση με το Royal Ballet, σε μια περιοδεία που πραγματοποίησε με την Margot Fonteyn.

Το μπαλέτο Raymonda ήταν το πρώτο μπαλέτο τριών πράξεων που ο Νουρέγιεφ έφερε στη Δύση. Το ταξίδεψε για το Φεστιβάλ Spoleto το 1964 με το Βασιλικό Μπαλέτο. Η Margot Fonteyn, που έπρεπε να χορέψει τον κύριο ρόλο, έπρεπε να γυρίσει πίσω στο Λονδίνο καθώς ο σύζυγός της, διπλωμάτης από τον Παναμά, είχε πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης και ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Ο Νουρέγιεφ χόρεψε στο ρόλο του Jean de Brienne με την Doreen Wells που αντικατέστησε την Margot Fonteyn. 

Το επόμενο έτος, ο Nureyev παρουσίασε αυτό το μπαλέτο - ακόμα άγνωστο στη Δύση - με το αυστραλιανό μπαλέτο και η παραγωγή αυτή παρουσιάστηκε στο Θέατρο Champs Elysées τον Νοέμβριο του 1965 με την Margot Fonteyn και τον Rudolf Nureyev στους κύριους ρόλους. Μετά από πλήρη αναθεώρηση της ιστορίας και της χορογραφίας, ο Nureyev δημιούργησε μια νέα παραγωγή του μπαλέτου Raymonda σε τρεις πράξεις, που ήταν πολύ μεγαλύτερες από την παραγωγή του στο Spoleto, ενώ πρόσθεσε μερικές από τις δικές του ιδιαίτερες παραλλαγές για τον Jean de Brienne. Δημιούργησε αυτή τη νέα έκδοση για το μπαλέτο της Ζυρίχης το 1972 και έπειτα πρόσθεσε μερικές παραλλαγές για το American Ballet Theatre στο Χιούστον το 1975. Το μπαλέτο Raymonda ήταν το πρώτο μεγάλο μπαλέτο που ο Rudolf Nureyev παρουσίασε όταν έγινε Διευθυντής Μπαλέτου στην Όπερα του Παρισιού το 1983. Δεν συμμετείχε στην πρώτη παράσταση αυτής της τελικής παραγωγής, η οποία δημιουργήθηκε με τα πολυτελή σκηνικά του Νίκου Γεωργιάδη και οκτώ κορυφαίους χορευτές. Η Yvette Chauviré επέστρεψε στη σκηνή, η Elisabeth Platel (Raymonda), ο Charles Jude (Jean de Brienne), ο Jean Guizerix (Abderam), ο Monique Loudières, ο Claude de Vulpian, ο Patrick Dupond και ο Françoise Legrée.

Ο Καρυοθραύστης

Ο Καρυοθραύστης παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 18 Δεκεμβρίου 1892 στο Θέατρο Mariinsky στην Αγία Πετρούπολη. Ο Rudolf Nureyev ανέβασε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 1967 μια παραγωγή του μπαλέτου Καρυοθραύστης για το Βασιλικό Μπαλέτο της Σουηδίας κατόπιν αιτήματος του Erick Bruhn. Αυτή η έκδοση επρόκειτο να αναθεωρηθεί αρκετές φορές στο Λονδίνο, το Μιλάνο, το Μπουένος Άιρες και το Βερολίνο.

Το πρωτότυπο λιμπρέτο του Alexandre Dumas αναθεωρήθηκε πλήρως από τον Nureyev, που έδωσε την ψυχαναλυτική του διάσταση στο μπαλέτο The Nutcracker: Ο Drosselmeyer και ο Πρίγκιπας είναι ένα πρόσωπο που αντιπροσωπεύει τον ιδανικό άνθρωπο που ονειρεύτηκε η ηρωίδα, έτοιμη να εγκαταλείψει την παιδική της ηλικία ως έφηβη.

Το 1988, ο Rudolf Nureyev δημιούργησε μια κινηματογραφική παραγωγή του μπαλέτου με την Elisabeth Maurin στο ρόλο της Clara και με τον Laurent Hilaire στο ρόλο του Drosselmeyer.

Η Λίμνη των Κύκνων

Η Λίμνη των Κύκνων ήταν ένα από τα σημαντικότερα μπαλέτα στην καριέρα του Rudolf Nureyev.

Λίγο μετά το θρίαμβό του The Shades από το μπαλέτο La Bayadere με τα Μπαλέτα Kirov το 1961 στο Palais Garnier, η παραμονή του θιάσου μπαλέτου επεκτάθηκε κατά δύο εβδομάδες στο Palais des Sports και την 1η Ιουνίου παρουσιάστηκε η Λίμνη των Κύκνων με την Alla Ossipenko και τον Rudolf Nureyev στην χορογραφική έκδοση του Constantine Sergueyev μετά τους Petipa και Ivanov. 

Το 1963, ο Rudolf Nureyev χόρεψε στο μπαλέτο Swan Lake με το Royal Ballet στην παραγωγή του Nicholas Sergueyev (πρώην σκηνοθέτης στο Θέατρο Mariinsky που έφυγε από τη Ρωσία με όλες τις σημειώσεις του Petipa), αναθεωρημένο από τη Ninette de Valois με τη βοήθεια του Frederick Ashton. Ο Nureyev δεν δίστασε να προσθέσει ένα σόλο που είχε συνθέσει για τον πρίγκιπα στην 1η πράξη και έπειτα ένα άλμπουμ στην τρίτη πράξη της παραγωγής του Lev Ivanov. Παρουσίασε αυτή την παραγωγή με τη Margot Fonteyn το Νοέμβριο του 1963 στο Θέατρο των Champs Elysées στο Παρίσι.

Την επόμενη χρονιά στην Όπερα της Βιέννης, το ζευγάρι παρουσίασε την πρώτη πρωτότυπη χορογραφία της Λίμνης των Κύκνων, η οποία δημιουργήθηκε από τον Rudolf Nureyev, με ντεκόρ και κοστούμια του Νίκου Γεωργιάδη. Ο Rudolf Nureyev χόρεψε επίσης στην θρυλική παραγωγή του χορογράφου Vladimir Bourmeister στο Palais Garnier, αλλά αυτή τη φορά περιλάμβανε την παραδοσιακό χορό του Μαύρου Κύκνου στην τρίτη πράξη. Έδωσε μια αξέχαστη παράσταση αυτής της παραγωγής στο Cour Carrée στο Λούβρο τον Ιούλιο του 1973 με τη Ναταλία Μακαρόβα. Όταν ο Nureyev διορίστηκε Διευθυντής του Μπαλέτου Όπερας του Παρισιού το 1984, αποφάσισε να εισαγάγει μια νέα έκδοση του μπαλέτου Λίμνη των Κύκνων στο Palais Garnier.

Η Λίμνη των Κύκνων του Nureyev για την Όπερα του Παρισιού ήταν εντελώς διαφορετική από τηn χορογραφία της παραγωγής της Βιέννης. Παρουσιάστηκε στο Palais Garnier στις 20 Δεκεμβρίου 1984 από την Elisabeth Platel, τον Charles Jude και τον Patrice Bart και αυτή η παραγωγή παρέμεινε στο ρεπερτόριο του θιάσου μπαλέτου.

Η Συλφίδα

Ο Rudolf Nureyev έκανε το ντεμπούτο του στο ρόλο του James στις 5 Ιανουαρίου 1965 στο Τορόντο με τον Lynn Seymour, αντικαθιστώντας τον τραυματισμένο Erik Bruhn. Ο Rudolf είχε χορέψει τον κύριο ρόλο στο μπαλέτο με τη Margot Fonteyn κατά τη διάρκεια ενός gala την προηγούμενη άνοιξη. Ο James έγινε ένας από τους αγαπημένους του ρόλους, κυρίως με τη Carla Fracci ως συνεργάτη του. Ήταν εξίσου χαρούμενος που χόρευε την έκδοση του Taglioni που αναθεωρήθηκε από τον Pierre Lacotte, με την Ghislaine Thesmar στον κύριο ρόλο.

Ρωμαίος και Ιουλιέτα

Παρόλο που η μόνη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του Prokofiev σε χορογραφία Leonid Lavrovski, ήταν μέρος του ρεπερτορίου των Μπαλέτων Kirov, όταν ο Rudolf Nureyev χόρευε εκεί, δεν είχε την ευκαιρία να χορέψει σ'αυτό. Μόνο το 1965 χόρεψε στο έργο σε μια χορογραφία από τον MacMillan. Στην πραγματικότητα, ο Βρετανός χορογράφος σχεδίασε το μπαλέτο για την αγαπημένη μπαλαρίνα του Lynn Seymour (Juliet) και για τον Christopher Gable (Romeo). Αλλά λίγες μέρες πριν, η διοίκηση του Βασιλικού Μπαλέτου αποφάσισε να χορέψουν η Margot Fonteyn και ο Rudolf Nureyev, το πιο διάσημο ζευγάρι της εποχής που εξασφάλιζαν την επιτυχία ενός μπαλέτου.

Η πρώτη παράσταση του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του MacMillan παρουσιάστηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1965 και χειροκροτήθηκε από το κοινό για 40 λεπτά. Η παραγωγή του MacMillan έγινε αποδεκτή ως ένα από τα σπουδαία κλασικά έργα του ρεπερτορίου του Royal Ballet και το ζευγάρι συνέχισε να χορεύει τόσο στο Λονδίνο όσο και στη Νέα Υόρκη. Η παραγωγή μαγνητοσκοπήθηκε από τον Paul Czinner το 1966. Το 1990 ο Rudolf Nureyev επέστρεψε στο Covent Garden, στο ρόλο του Mercutio, μαζί με τους Sylvie Guillem και Jonathan Cope.

Ο Rudolf Nureyev χορογράφησε τη δική του παραγωγή του μπαλέτου. Η παραγωγή αυτή παρουσιάστηκε το 1978 στο Palais des Sports του Παρισιού με σκηνικά του Ezio Frigerio και κοστούμια της Franca Squarciapino.

Το 1991, ο Rudolf Nureyev κλήθηκε να παρουσιάσει μια παραγωγή του μπαλέτου Ρωμαίος και Ιουλιέτα στο Palais Garnier. Η παράσταση ήταν μεγάλη επιτυχία. Ο Rudolf Nureyev ανέλαβε τη θέση του μαέστρου της Ορχήστρας της Μητροπολιτικής Όπερας, σε μια ιστορική παράσταση  του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στο Lincoln Center στη Νέα Υόρκη στις 6 Μαΐου 1992, με τους Sylvie Guillem και Laurent Hilaire στους κύριους ρόλους. 

Απόλλων

Ο Nureyev χόρευε το μπαλέτο Απόλλων, από το 1967 (όταν έκανε το ντεμπούτο του στην Όπερα της Βιέννης) μέχρι το 1991 στην τελευταία του περιοδεία "Nureyev and Friends" στην Αυστραλία. Αυτό το μπαλέτο είναι χαρακτηριστικό της τέχνης του Balanchine, τον οποίο ο Νουρέγιεφ θεωρούσε ως σπουδαιότερο χορογράφο.

Μαργαρίτα και Αρμάνδος

Το 1961, ο Frederick Ashton παρακολούθησε μια παράσταση "La Dame aux Camélias" του Alexandre Dumas, με πρωταγωνίστρια τη Vivian Leigh και εμπνεύστηκε να μεταφέρει το έργο σε ένα μπαλέτο για τη μούσα του Margot Fonteyn. Την ίδια χρονιά, ο Rudolf Nureyev προσκλήθηκε από τη Margot Fonteyn να λάβει μέρος σε ένα φιλανθρωπικό γκαλά στο Λονδίνο. Για την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή στην Αγγλία, ο χορευτής ζήτησε από την Ashton να οργανώσει ένα σόλο γι 'αυτόν.  Αλλά ο Nureyev επέλεξε ο ίδιος την μουσική: το Poème Tragique του Scriabin και ανέλαβε ένα μεγάλο κομμάτι της χορογραφίας.

Τον Φεβρουάριο του 1962, ο Nureyev προσκλήθηκε για να χορέψει στη Giselle για πρώτη φορά με τη Margot Fonteyn και μετά τον θρίαμβό του έγινε ο κύριος συνεργάτης της, προσλήφθηκε ως μόνιμος προσκεκλημένος χορευτής του Βασιλικού Μπαλέτου. Ο Ashton εξακολουθούσε να σκέφτεται τη δική του "Dame aux Camélias", ακόμα περισσότερο από τότε που είδε δύο ταινίες που τροφοδότησαν την έμπνευσή του: "Camille" με την Greta Garbo και "L'année dernière à Marienbad" του Alain Resnais. Ένα βράδυ άκουσε τη "Σονάτα" του Λίστ και αμέσως το μπαλέτο διαμορφώθηκε στο μυαλό του. Η Margot Fonteyn και ο Rudolf Nureyev χόρευαν συχνά αυτό το μπαλέτο: περίπου σαράντα φορές στο Covent Garden, στο Θέατρο La Scala του Μιλάνου, στην Όπερα του Παρισιού, στη Νότια και Βόρεια Αμερική το 1975 και στο Λονδίνο τελευταία φορά το 1977. 

Τον Μάρτιο του 2000, η Sylvie Guillem μία από τους αγαπημένες χορεύτριες του Nureyev, την οποία προήγαγε σε κορυφαία μπαλαρίνα του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού όταν ήταν 19 ετών, συμφώνησε να χορέψει το μπαλέτο με τον Nicolas Le Riche μετά την απόρριψη της προσφοράς αρκετές φορές, κατόπιν αιτήματος του Antony Dowell από το Βασιλικό Μπαλέτο. Σε αντίθεση με τους φόβους του καθενός, η σκιά της Fonteyn και του Nureyev δεν επηρέασε την απόδοσή τους με κανέναν τρόπο. Η Sylvie Guillem ήταν εκπληκτική δίνοντας μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία από εκείνη της Margot Fonteyn και ο Nicolas Le Riche ήταν εξαιρετικός με διαφορετική εικόνα από αυτή του Nureyev. Χόρεψαν στο μπαλέτο "Marguerite and Armand" στις 20 Ιανουαρίου 2003 στο αριστοκρατικό γκαλά που διοργανώθηκε στο Palais Garnier για τον εορτασμό της δέκατης επετείου του θανάτου του Rudolf Nureyev. Με το πέρασμα των ετών και άλλοι καλλιτέχνες χόρεψαν στο μπαλέτο Marguerite and Armand σε πολλά μεγάλα θέατρα σε όλο τον κόσμο.

Οι Συλφίδες

Το μπαλέτο Οι Συλφίδες με μουσική από τον Chopin, ενορχηστρωμένη από τους Glazunov και Keller, σκηνικά και υπόθεση του Alexandre Benois, δημιουργήθηκε στις 2 Ιουνίου 1909 στο θέατρο Châtelet από την Anna Pavlova και τον Vaslav Nijinsky. Λίγο μετά το ντεμπούτο του στο Λονδίνο με τη Margot Fonteyn, ο Rudolf Nureyev χόρεψε το έργο για πρώτη φορά στις 3 Μαΐου 1962 με την Yvette Chauviré και το Royal Ballet. Τον Νοέμβριο χόρευε με τη Margot Fonteyn και ξανά το 1963 στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Και οι δύο ταινίες γυρίστηκαν από τη βρετανική τηλεόραση για ένα πρόγραμμα με τίτλο "Μια βραδιά με το Βασιλικό Μπαλέτο".

Ο Nureyev χόρεψε το ρόλο αυτό σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Όπερα του Παρισιού τον Δεκέμβριο του 1973 με την Noella Pontois σε ένα αφιέρωμα στον Diaghilev (όταν επίσης χόρευε την "Petrushka" με την Yvette Chauviré στη συνέχεια με την Jacqueline Rayet και το Apollon Musagète από τον Balanchine) σε μια περιοδεία στον Καναδά το 1973 και 74, ξανά με την Margot Fonteyn (στη συνέχεια με την Natalia Makarova και την Lynn Seymour) στο Κολοσσαίο του Λονδίνου το 1977 και για τελευταία φορά στις 13 Ιουλίου 1982 με την Evelyne Desutter στο Macerata Arena (μαζί με το έργο Spectre de la Rose).

Πετρούσκα

Το μπαλέτο δημιουργήθηκε στις 13 Ιουνίου 1911 στο θέατρο Châtelet από τους Nijinsky, Karsavina, Orlov και Cecchetti. Ο Rudolf Nureyev χόρεψε για πρώτη φορά τον ρόλο του Petrushka στις 24 Οκτωβρίου 1963 με το Βασιλικό Μπαλέτο. Χόρεψε το μπαλέτο Petrushka καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του και σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Όπερα του Παρισιού το 1972, 73 και 75, με τη Noella Pontois και τον Charles Jude, στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο με το μπαλέτο Joffrey το 1979 και το 1980, χορεύοντας στο ίδιο πρόγραμμα αφιέρωμα στον Diaghilev, τα μπαλέτα Le Spectre de la Rose του Fokine και Après-midi d’un Faune του Nijinsky.

Ο Κουρσάρος

 Ο Rudolf Nureyev και η Margot Fonteyn χόρεψαν το Pas de Deux από το μπαλέτο Κουρσάρος για πρώτη φορά στις 3 Νοεμβρίου 1962.

Το pas de deux από το Le Corsaire, ένα απόσπασμα από το μπαλέτο του Marius Petipa, που δημιουργήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1899, βασισμένο σε ένα ποίημα του λόρδου Μπάιρον, ήταν μία από τις πρώτες επιτυχίες του Rudolf Nureyev. Στον εθνικό διαγωνισμό μπαλέτου στη Μόσχα, το 1958, όταν ο 20 ετών τότε νεαρός Nureyev βρισκόταν στο τέλος του τρίτου του έτους στη σχολή μπαλέτου Kirov, παρουσίασε τρεις variation μεταξύ των οποίων και μία από το Le Corsaire. 

Στη Δύση, ο Nureyev χόρευε πολλές φορές αυτό το εντυπωσιακό pas de deux από το Le Corsaire. Το 1963 χόρεψε το συγκεκριμένο μπαλέτο με την Margot Fonteyn. Τα χειροκροτήματα διήρκεσαν πολλή ώρα μετά την παράσταση.

Με πληροφορίες από: el.wikipedia.org, nureyev.org