Rose Adagio: Η σημασία ενός από τα διασημότερα αποσπάσματα του μπαλέτου Ωραία Κοιμωμένη

Οι εντυπωσιακές χορογραφίες των κλασικών μπαλέτων περιλαμβάνουν πολλά δύσκολα από άποψη τεχνικής βήματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η ισορροπία της μπαλαρίνας στο μπαλέτο Ζιζέλ όταν χορεύει ή περιστρέφεται στηριζόμενη στο ένα πόδι ή οι 32 στροφές fouette στο μπαλέτο Λίμνη των Κύκνων. Είναι αποσπάσματα που απαιτούν από την μπαλαρίνα πολλά χρόνια εκπαίδευσης, πολλές πρόβες και τεχνική αρτιότητα καθώς μπορούν να γίνουν επικίνδυνα χωρίς την κατάλληλη εμπειρία ενός επαγγελματία χορευτή. 

Ακόμη ένα τεχνικά δύσκολο κομμάτι της χορογραφίας από το μπαλέτο Ωραία Κοιμωμένη του Τσαϊκόφσκι είναι το Rose Adagio, μια από τις διασημότερες σκηνές του κλασικού μπαλέτου. Ονομάστηκε Rose Adagio επειδή στην σκηνή αυτή του μπαλέτου, κάθε ένας από τέσσερις μνηστήρες προσφέρει στην πριγκίπισσα Aurora ένα τριαντάφυλλο για να αποφασίσει ποιον θα παντρευτεί. Η χορογραφία του Rose Adagio περιλαμβάνει την επανάληψη ίδιων βημάτων με την Aurora να ισορροπεί σε θέση attitude με τη βοήθεια των τεσσάρων μνηστήρων που την στηρίζουν. Έτσι η πριγκίπισσα ουσιαστικά δοκιμάζει ποιος άνδρας μπορεί να γίνει ο καλύτερος παρτενέρ τόσο στο χορό όσο και στη ζωή.

Παρόλο που έχουν παρουσιαστεί πολλές διαφορετικές παραγωγές του μπαλέτου "Η Ωραία Κοιμωμένη" από πολλούς μεγάλους θιάσους μπαλέτου σε όλο τον κόσμο το Rose Adagio είναι ένα κομμάτι που δεν λείπει από σχεδόν καμία χορογραφία. Οι διασημότερες χορογραφίες είναι των Marius Petipa, Yuri Grigorovitch, Rudolf Nureyev, Frederick Ashton, Alexei Ratmansky, Kenneth MacMillan.

Το Rose Adagio αποτελεί ένα επικίνδυνο τεχνικά κομμάτι καθώς η μπαλαρίνα ακολουθεί μια σειρά από ισορροπίες στο ένα πόδι χορεύοντας με κάθε έναν από τους τέσσερις μνηστήρες. Στέκεται πολύ ώρα σε pointe κάνοντας περιστροφές στο ένα πόδι στηριζόμενη για λίγο από κάθε μνηστήρα. Μετά από κάθε στροφή πρέπει να αφήσει το χέρι κάθε άντρα και να ισορροπήσει στο ένα πόδι σε attitude. Είναι μια πρόκληση για την μπαλαρίνα και δείχνει την εκπαίδευσή της στην κλασική τεχνική ενώ μεταφορικά είναι μια επίδειξη της ανεξαρτησίας της Aurora καθώς πρέπει να διαλέξει το χέρι ενός άντρα αλλά δεν το κάνει.

Μια διαφορετική εκδοχή αυτής της χορογραφίας εμφανίζεται στην 3η Πράξη, στο pas de deux που χορεύουν η Aurora με τον πρίγκιπα Desiré στο γάμο τους. Αλλά αυτή τη φορά η Aurora δεν διεκδικεί την ανεξαρτησία αλλά στηρίζεται πλέον στον αγαπημένο της αποδεικνύοντας ότι αυτός είναι η αληθινή της αγάπη. Πλέον είναι ευτυχισμένη. 

Πηγή: sfballet.blog