Πέντε από τα διασημότερα έργα σύγχρονου χορού

Από την εμφάνισή του κατά τον 15ο αιώνα, το μπαλέτο εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στο πέρασμα των αιώνων. Η μορφή αυτής της τέχνης επηρεάστηκε από την Αναγέννηση και το Μπαρόκ ώσπου να γίνει το γνωστό ως κλασικό μπαλέτο και το ρομαντικό μπαλέτο. Κάθε εποχή στην ιστορία έφερε και νέα χαρακτηριστικά στη μορφή του χορού καθώς πολλοί χορευτές και συνθέτες άφησαν το δικό τους στίγμα. Έτσι στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα δημιουργήθηκαν τα σύγχρονα μπαλέτα, τα οποία ήταν αντιπροσωπευτικά της εποχής δίνοντας ένα νέο αέρα στη μορφή του χορού. Ο σύγχρονος χορός δεν ακολουθούσε πλέον την αυστηρή τεχνική του μπαλέτου ενώ εστίαζε στο ανθρώπινο συναίσθημα και αποτελούσε τρόπο έκφρασης κοινωνικών ανησυχιών.

Πιο συγκεκριμένα στα τέλη του 19ου αιώνα, σύγχρονοι καλλιτέχνες χορού, όπως η σπουδαία Isadora Duncan και άλλοι έγιναν εκπρόσωποι ενός νέου στυλ χορού αγνοώντας το αυστηρό λεξιλόγιο κινήσεων του κλασικού μπαλέτου ενώ παράλληλα σταμάτησαν να φορούν κορσέδες και παπούτσια pointe αποκτώντας μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα τα ιστορικά γεγονότα οδήγησαν στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού στην Αμερική και την Ευρώπη. Έτσι αναπτύχθηκε με το πέρασμα των ετών ο σύγχρονος χορός, ο αυτοσχεδιασμός στην κίνηση και η απελευθέρωση από την αυστηρή τεχνική του κλασικού χορού. Κορυφαίοι σύγχρονοι καλλιτέχνες όπως η θρυλική Martha Graham ανέπτυξαν νέο λεξιλόγιο και σύστημα εκπαίδευσης χορού. Έπειτα μεταγενέστεροι σύγχρονοι χορογράφοι εισήγαγαν πρωτοποριακές κινήσεις συμβάλλοντας στην εξέλιξη του μεταμοντέρνου χορού.

Ας δούμε λοιπόν παρακάτω πέντε από τα διασημότερα έργα σύγχρονου χορού

Revelations

To "Revelations" είναι το πιο γνωστό έργο του διάσημου χορογράφου σύγχρονου χορού, Alvin Ailey. Είναι ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του διάσημου θιάσου χορού Alvin Ailey American Dance Theater, το οποίο έκανε πρεμιέρα το 1960 όταν ο Ailey ήταν 29 ετών. Το αριστουργηματικό αυτό έργο βασίζεται στις αναμνήσεις του Ailey από τα παιδικά του χρόνια, ο οποίος μεγάλωσε στον αμερικανικό Νότο την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης και ήταν ενεργό μέλος της Εκκλησίας των Βαπτιστών στο Τέξας. Η παράσταση είναι ένα φόρο τιμής στη δύναμη της πίστης, της ελπίδας και του ανθρώπινου πνεύματος. Το Revelations χωρίζεται σε τρεις ενότητες "Pilgrim of Sorrow", "Take Me to the Water" και "Move, Members, Move".

The Rite of Spring

Το μπαλέτο "Η ιεροτελεστία της άνοιξης" γράφτηκε το 1913 από τον σπουδαίο συνθέτη Igor Stravinsky για τα φημισμένα Ballets Russes του Sergei Diaghilev. Η πρωτότυπη χορογραφία του έργου ήταν του θρυλικού χορευτή Vaslav Nijinsky ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν σχεδιασμένα από τον Nicholas Roerich. Παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα στις 29 Μαΐου 1913 στο Θέατρο των Ηλυσίων Πεδίων (Théâtre des Champs-Elysées). Το έργο The Rite of Spring είναι το τρίτο μπαλέτο που ανέθεσε ο Diaghilev στον Stravinsky μετά τα έργα "Firebird" (1910) και "Petrushka" (1911). Αναλυτές υποστηρίζουν ότι το έργο βασίζεται στη ρωσική λαϊκή μουσική κάτι το οποίο σχεδόν αρνήθηκε ο ίδιος ο συνθέτης. 

Rainbow Round My Shoulders

Το έργο "Rainbow Round My Shoulders" είναι ένα αριστούργημα του Αμερικανού χορευτή και χορογράφου, Donald McKayle (Ντόναλντ Μακκέιλ). Το έργο παρουσιάζει τη ζωή επτά ανδρών κρατούμενων στη Νότια Αμερική. Χορεύουν φορώντας αλυσίδες δίνοντας την εικόνα στον θεατή ότι είναι αιχμάλωτοι ενώ η έκφραση στα πρόσωπά τους αποκαλύπτει την δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους συνεχίζοντας όμως να ακολουθούν εντολές καθώς είναι φυλακισμένοι. Οι εργαζόμενοι γοητεύονται από μια γυναικεία ύπαρξη που εμφανίζεται μπροστά τους και υπόσχεται να τους κάνει ευτυχισμένους. Οι άντρες την περιβάλλουν με τα καθώς χορεύει. Ωστόσο, έχει τη δυνατότητα να κάνει τις αλυσίδες τους ακόμη πιο σφιχτές. Η ιστορία του έργου έχει μεταφορική σημασία καθώς η γυναικεία ύπαρξη συνδέεται με το ρόλο μιας μητέρας, μιας συζύγου ή μιας φίλης. Οι χορευτές αφηγούνται μέσα από το χορό τους με τη μουσική που παραπέμπει σε θέματα του μπαλέτου. Μάλιστα το έργο έχει χαρακτηριστεί ως μοντέρνο κλασικό έργο. Έκανε πρεμιέρα το 1959 στη Νέα Υόρκη και έχει παρουσιαστεί από τους θιάσους χορού Alvin Ailey American Dance Theatre, Batsheva Dance Company, Dayton Contemporary Dance.

Appalachian Spring 

Το "Appalachian Spring" είναι το διασημότερο έργο του συνθέτη Aaron Copland (Άαρον Κόπλαντ). Στην Πενσυλβάνια του 19ου αιώνα, αυτό το μπαλέτο μίας πράξης αφηγείται την ειδυλλιακή ιστορία ενός πρόσφατα παντρεμένου ζευγαριού που αρχίζει να χτίζει τη ζωή του μαζί. Ανατέθηκε στη «μητέρα του σύγχρονου χορού», Μάρθα Γκράχαμ, η οποία συνεργάστηκε με τον Aaron Copland για τη δημιουργία του και χόρεψε και η ίδια στο έργο. Το Appalachian Spring παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 30 Οκτωβρίου 1944 στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον και παραμένει ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του αμερικανικού μπαλέτου.

Isadora 

Ένα μπαλέτο αφιερωμένο στην ιέρεια του σύγχρονου χορού που δημιούργησε ο διάσημος χορογράφος Kenneth MacMillan για το Royal Ballet σε μουσική Richard Rodney Bennett και σε σενάριο Gillian Freeman. Το μπαλέτο επικεντρώνεται στα δραματικά γεγονότα της προσωπικής ζωής της Duncan και στις σχέσεις της με τέσσερις από τους συνεργάτες της. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Royal Opera House στο Covent Garden στις 30 Απριλίου 1981 με την Merle Park στο ρόλο τίτλου. Ο Sir Kenneth Macmillan παρουσιάζει μέσα από ένα αυτοβιογραφικό μπαλέτο δύο πράξεων την ζωή της χορεύτριας Isadora Duncan. Το απελευθερωτικό και ανορθόδοξο στιλ της Duncan αντικατοπτρίζει την κουρασμένη στάση του Macmillan απέναντι στον κόσμο του κλασικού μπαλέτου το 1981. Η τεχνική της Ντάνκαν διαφέρει από το κλασικό μπαλέτο, δεδομένου ότι επικεντρώνεται στο βάρος του ανθρώπινου σώματος και τη δύναμη της βαρύτητας και αντλεί έμπνευση από την κίνηση στη φύση και τα μοτίβα της Ελλάδας. 

Το 1976 ο Frederick Ashton δημιούργησε ένα σόλο έργο χορού με τίτλο "Five Brahms Waltzes in the Manner of Isadora Duncan" για την μπαλαρίνα Lynn Seymour του Royal Ballet, στο οποίο «ο Ashton συνδύασε το στυλ της Duncan με ένα δικό του αποτύπωμα». Η χορεύτρια Marie Rambert ισχυρίστηκε ότι όταν είδε το έργο θυμήθηκε ακριβώς την Duncan να χορεύει.

Πηγές: theculturetrip.com, classical-music.com, cennarium.com, wikipedia.org