Μπαλέτο στην Ιταλία: Η ιστορία και τα αστέρια του χορού

Η Ιταλία είναι η χώρα όπου ο χορός έγινε τέχνη. Αυτό συνέβη το 15ο αιώνα, όταν οι ιταλικές αυλές (που όλο και περισσότερο αφιερώνονταν στις τέχνες χάρη στον αναγεννησιακό ανθρωπισμό) προσέλαβαν τους πρώτους δασκάλους χορού.

Τα έγγραφα της περιόδου αυτής δείχνουν ότι - ήδη από την αρχή - ασκούσαν δύο μορφές χορού: ένας πιο ήρεμος και πιο αργός τύπος χορού (bassadanca), στον οποίο αποφεύγονταν άλματα και ένας πιο γρήγορος και πιο ζωντανός τύπος (ballo).

Η λέξη μπαλέτο αντί του ballo χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα, όταν οι χορευτές διοργάνωσαν τις πρώτες παραστάσεις που ήταν απολύτως αφιερωμένες στη νέα τέχνη.

Το 1547 η φτωχότερη Caterina de Medici από τη Φλωρεντία παντρεύτηκε τον βασιλιά Henry II της Γαλλίας. Έφερε μαζί της μερικούς χορευτές. Ένας από αυτούς τους δασκάλους οργάνωσε το 1581 μια εκδήλωση πέντε ωρών που μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο επίσημο μπαλέτο: το μπαλέτο Comique de la Reine. Έτσι η λέξη μπαλέτο προέρχεται από την ιταλική λέξη ballo. Το μπαλέτο Comique ήταν τόσο επιτυχημένο που παρά την ιταλική προέλευση της τέχνης, το Παρίσι έγινε παγκόσμια πρωτεύουσα του μπαλέτου.

Χρειάστηκαν αιώνες πριν το μπαλέτο αρχίσει να παρουσιάζεται σε θέατρα εκτός από βασιλικές αυλές. Ο ρομαντισμός προωθούσε αυτή τη διαδικασία.

Το 1832 με το μπαλέτο La Sylphide η Ιταλίδα μπαλαρίνα Marie Taglioni παρουσίασε κάποιες καινοτομίες που χαρακτηρίζουν το μπαλέτο ακόμα και σήμερα: το tutu αντί για μια μακριά φούστα, ο χορός στις μύτες των ποδιών (en pointe) και το “à bandeaux” χτένισμα στα μαλλιά. Ο ρομαντισμός ήταν επίσης η περίοδος κατά την οποία η κυριαρχία των ανδρών στο μπαλέτο τελείωσε υπέρ των παραστάσεων των γυναικών (οι οποίες μερικές φορές χόρευαν μάλιστα και μεταμφιεσμένοι ως άνδρες).

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ρωσία αναδείχθηκε ως το νέο μέρος για το μπαλέτο. Ο χορογράφος Marius Petipa μετακόμισε από τη Γαλλία στη ρώσικη αυλή και με τη βοήθεια του χορευτικού σώματος του Θεάτρου Bolshoi, δημιούργησε αριστουργήματα που παρουσιάζονται ακόμα και σήμερα, όπως Giselle, The Sleeping Beauty, La Bayadere, The Nutcracker και Swan Lake.

Στην Ιταλία, η πιο γνωστή εταιρεία μπαλέτου είναι το Μπαλέτο του Θεάτρου της Σκάλας του Μιλάνου. Ιδρύθηκε την ίδια ημέρα των εγκαινίων της Όπερας La Scala, το 1778.

Αξιοσημείωτοι Ιταλοί χορευτές των οποίων η σταδιοδρομία περιστρέφεται γύρω από το Θέατρο La Scala.

Enrico Cecchetti (1850-1928)

O Enrico Cecchetti ήταν χορευτής, μίμος, χορογράφος και δάσκαλος. Στα τριάντα του χρόνια, θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος χορευτής στον κόσμο. Όταν τελείωσε η χορευτική του καριέρα, ο Cecchetti εφηύρε μια νέα μέθοδο διδασκαλίας μπαλέτου, η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Ο Cecchetti δεν απομονώθηκε από το μπαλέτο και πέθανε παραδίδοντας μαθήματα χορού στη Σκάλα του Μιλάνου.

Pierina Legnani (1863-1930)

H Pierina Legnani ήταν η πρώτη μπαλαρίνα που κέρδισε τον τίτλο της απόλυτης πρίμα μπαλαρίνας στο Θέατρο Mariinsky στην Αγία Πετρούπολη. Μετά από σπουδές στη Σκάλα του Μιλάνου, μετακόμισε στη Ρωσία, όπου ο χορογράφος Marius Petipa έγραψε τους αξέχαστους ρόλους της στην Σταχτοπούτα, τη Λίμνη των Κύκνων και την Carmargo. Όταν τελείωσε η χορευτική της καριέρα επέστρεψε στη Σκάλα του Μιλάνου για να εργαστεί μέχρι το τέλος της ζωής της.

Carla Fracci

Η Carla Fracci αποφοίτησε από τη Σκάλα του Μιλάνου το 1954. Από εκείνη την ημέρα, το αστέρι της δεν σταμάτησε ποτέ να λάμπει. Είναι γνωστή για την ερμηνεία της Giselle και έχει χορέψει με βιρτουόζους όπως ο Rudolf Nureyev, ο Mikhail Baryshnikov και ο Roberto Bolle.

Luciana Savignano

H Luciana Savignano σπούδασε τόσο στη Σκάλα του Μιλάνου όσο και στη σχολή Bolshoi. Έγινε η πρώτη μπαλαρίνα στη Σκάλα του Μιλάνου το 1972 και étoile το 1975. Ο χορογράφος Maurice Béjart δημιούργησε ρόλους για εκείνη σε διάφορες παραγωγές. Ίδρυσε τη δική της σχολή χορού το 1998 και εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στον κόσμο του μπαλέτου.

Alessandra Ferri

H Alessandra Ferri είναι η πρώτη Ιταλίδα μπαλαρίνα που έλαβε τον τίτλο της απόλυτης πρίμα μπαλαρίνας μετά την Pierina Legnani. Άρχισε να σπουδάζει χορό στη Σκάλα του Μιλάνου αλλά μεταφέρθηκε στο Royal Ballet House στο Λονδίνο. Ο διάσημος χορευτής Mikhail Baryshnikov την έπεισε να συμμετάσχει στο American Ballet Theatre. Μετά χόρεψε με το μπαλέτο της Σκάλας του Μιλάνου. Η αποχαιρετιστήρια παράσταση ήταν Ρωμαίος και Ιουλιέτα όπου χόρευε με τον διάσημο χορευτή Roberto Bolle.

Roberto Bolle

O Roberto Bolle εντάχθηκε στη Σκάλα του Μιλάνου σε ηλικία 11 ετών. Σύντομα τον επέλεξε ο Rudolf Nureyev για το ρόλο του Tadzio στο θάνατο στη Βενετία. Σε ηλικία είκοσι ετών έγινε κύριος χορευτής στη Σκάλα του Μιλάνου, αλλά σε ηλικία 21 ετών ξεκίνησε μια ελεύθερη σταδιοδρομία και χόρεψε με τους μεγαλύτερους θιάσους μπαλέτου σε όλο τον κόσμο όπως με το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, το Κρατικό Μπαλέτο της Όπερας της Βιέννης και την Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Το 2007, η Alessandra Ferri προσκάλεσε τον Roberto Bolle για την αποχαιρετιστήρια παράσταση της στο American Ballet Theatre. Οι Αμερικανοί ενθουσιάστηκαν με την τεχνική του Roberto Bolle. To 2009 έγινε ο πρώτος Ιταλός χορευτής που προσχώρησε στην ABT Studio Company ως κύριος χορευτής. Το 2012, ο Roberto Bolle, για την υποστήριξη του στον ιταλικό πολιτισμό, έλαβε τον ανώτερο τίτλο Cavaliere dell’Ordine al Merito della Repubblica από τον Giorgio Napolitano, τον πρόεδρο της Ιταλίας.

Πηγή: bvevents.com