Τα διασημότερα μπαλέτα με μουσική του μεγάλου συνθέτη Φρεντερίκ Σοπέν

Ο Φρεντερίκ Φρανσουά Σοπέν (Frédéric Chopin) (1810-1849) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του ρομαντισμού στη μουσική και ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής του. Γεννήθηκε στην Πολωνία σε καλλιτεχνική οικογένεια καθώς η μητέρα του ήταν Πολωνή πιανίστρια και ο πατέρας του Γάλλος που έπεζε βιολί και παρέδιδε μαθήματα γαλλικής γλώσσας. Έτσι από νωρίς φάνηκε το ταλέντο του Φρεντερίκ Σοπέν στη μουσική, διακρίθηκε για το ξεχωριστό ταλέντο του και τον θεωρούσαν δεύτερο Μότσαρτ.

Από το 1831 ζούσε στο Παρίσι που ήταν το επίκεντρο της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής. Λίγους μήνες μετά την άφιξή του έδωσε το πρώτο του ρεσιτάλ και σταδιακά η φήμη του εξαπλωνόταν. Στο Παρίσι ο Σοπέν συνδεόταν με τον κύκλο του επίσης φημισμένου συνθέτη και πιανίστα Φραντς Λιστ.

Το έργο του Σοπέν προορίζεται αποκλειστικά για πιάνο, με εξαίρεση μερικά έργα μουσικής κοντσερτάντε για πιάνο και ορχήστρα, ένα τρίο για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο, μερικά έργα για πιάνο και βιολοντσέλο και ορισμένα τραγούδια για φωνή και πιάνο. Ο Σοπέν αξιοποίησε τους παραδοσιακούς χορούς της πατρίδας του, τις Πολωνέζες και τις Μαζούρκες, αλλά τα δικά του έργα δεν προορίζονται για χορό, αφού είναι πολύ γρήγορα και δεξιοτεχνικά. Το ίδιο ισχύει και για τα Βαλς του: είναι ευχάριστα κομμάτια σαλονιού, που προορίζονται για διασκέδαση. Αρκετά από τα έργα του συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου.

Ας δούμε παρακάτω τα διασημότερα μπαλέτα που έχουν μουσική του Φρεντερίκ Σοπέν

Οι Συλφίδες (Les Sylphides)

Ένα σύντομο μπαλέτο χωρίς πλοκή με μουσική του Frederic Chopin σε ενορχήστρωση Alexander Glazunov. Συχνά χαρακτηρίζεται ως μια “ρομαντική ονειροπόληση” καθώς δεν έχει πλοκή. Αποτελείται από πολλές μπαλαρίνες ντυμένες στα λευκά ως συλφίδες που χορεύουν στο φως του φεγγαριού με έναν νεαρό άντρα ντυμένο με λευκά ρούχα και μαύρο χιτώνα. Η αρχική χορογραφία ήταν του Michel Fokine. Με τον τίτλο "Les Sylphides", όπως το γνωρίζουμε σήμερα, το έργο έκανε πρεμιέρα από τα Ρώσικα Μπαλέτα (Ballets Russes) του Σεργκέι Ντιάγκιλεφ (Sergei Diaghilev) στις 2 Ιουνίου 1909 στο Théâtre du Châtelet στο Παρίσι. Η πρεμιέρα του Diaghilev είναι η πιο γνωστή με πρωταγωνιστές τους διάσημους χορευτές Ταμάρα Καρσάβινα (Tamara Karsavina), Βάτσλαφ Νιζίνσκι (Vaslav Nijinsky) (ως ποιητή, ονειροπόλο ή νεαρό άντρα), Άννα Πάβλοβα (Anna Pavlova) και Alexandra Baldina. Η μακριά λευκή tutu φούστα που αρχικά φόρεσε η Anna Pavlova και στη συνέχεια φόρεσε ολόκληρο το corps de ballet (σώμα του μπαλέτου), σχεδιάστηκε από τον ζωγράφο Λέον Μπακστ (Léon Bakst) και ήταν εμπνευσμένο από μια λιθογραφία της διάσημης μπαλαρίνας Μαρί Ταγκλιονί (Marie Taglioni) ντυμένη ως συλφίδα.

A Month in the Country

Πρόκειται για ένα αφηγηματικό μπαλέτο που δημιουργήθηκε το 1976 σε μουσική Frederic Chopin σε διασκευή του Τζον Λάντσμπερι (John Lanchbery)και σε χορογραφία Φρέντερικ Άστον (Frederick Ashton). Βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Ιβάν Τουργκένιεφ και διαρκεί περίπου 40 λεπτά. Το μπαλέτο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1976 από το The Royal Ballet στη Royal Opera House, στο Covent Garden, με τους διάσημους χορευτές Lynn Seymour και Anthony Dowell στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αργότερα τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμήνευσαν οι Merle Park και Sylvie Guillem ως Natalia και Michael Coleman, Mikhail Baryshnikov Bruce Sansom και Ivan Putrov ως Belaiev. Το έργο παρουσιαζόταν από το Βασιλικό Μπαλέτο κάθε σεζόν από το 1976 έως το 1979 και αναβιώνει τακτικά στο Covent Garden. Η υπόθεση διαδραματίζεται στο εξοχικό μιας ρώσικης οικογένειας το 1850 όπου η παρουσία ενός δασκάλου προκαλεί αναστάτωση.

In the Night

Είναι ένα μπαλέτο σε χορογραφία Jerome Robbins και σε μουσική Frédéric Chopin που έκανε πρεμιέρα στις 29 Ιανουαρίου 1970 στο New York State Theatre με το New York City Ballet. Παρουσιάζει τρία ζευγάρια σε διαφορετικές φάσεις της σχέσης τους. Τα ζευγάρια χορεύουν με μουσική τα έργα του Chopin, Nocturne in C sharp minor, Op. 27,Nocturnes in F minor and E flat major, Op. 55 και Nocturne in E flat major, Op. 9 αντίστοιχα. Στο τέλος του μπαλέτου και τα τρία ζευγάρια εμφανίζονται για λίγο στη σκηνή μαζί, προτού ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους. Το μπαλέτο εκτός από το New York City Ballet έχει παρουσιαστεί από το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, Το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου και το Μπαλέτο του Σαν Φρανσίσκο. Στο Φεστιβάλ για τα Μπαλέτα του Jerome Robbins του New York City Ballet, που πραγματοποιήθηκε το 1990, έξι χορευτές από το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού προσκλήθηκαν να χορέψουν στο μπαλέτο In the Night στη Νέα Υόρκη. Τον Μάρτιο του 1999, οκτώ μήνες μετά τον θάνατο του Ρόμπινς, το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού παρουσίασε το In the Night σε ένα γκαλά αφιέρωμα στον Ρόμπινς. Το In the Night συμπεριλήφθηκε στον εορτασμό της εκατονταετηρίδας του Robbins του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης.

Other Dances

Οι “Άλλοι Χοροί” είναι ένα μπαλέτο σε χορογραφία Jerome Robbins και σε μουσική Frédéric Chopin. Δημιουργήθηκε από τη Νατάλια Μακαροβα (Natalia Makarova) και τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ (Mikhail Baryshnikov) και έκανε πρεμιέρα στις 9 Μαΐου 1976, σε ένα γκαλά προς όφελος της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης για τις Παραστατικές Τέχνες, που πραγματοποιήθηκε στο Metropolitan Opera House.

Ενώ το μπαλέτο ακολουθεί τη δομή ενός κλασικού pas de deux, δηλαδή περιλαμβάνει ένα pas de deux, δύο σόλο και ένα coda, ο Baryshnikov σημείωσε ότι θα μπορούσε να παρουσιαστεί με οποιαδήποτε σειρά. Ο πιανίστας βρίσκεται στη σκηνή κατά τη διάρκεια του μπαλέτου. Όταν ένας χορευτής εκτελεί ένα σόλο, ο άλλος χορευτής είναι εκτός σκηνής αντί να παρακολουθεί επί σκηνής. Ο Robbins έκανε αυτή την επιλογή καθώς ήξερε ότι η Μακάροβα και ο Μπαρίσνικοφ θα προτιμούσαν να ξεκουραστούν εκτός σκηνής.

Το 1980, μια παράσταση του μπαλέτου Other Dances με την Natalia Makarova και τον Mikhail Baryshnikov μαγνητοσκοπήθηκε και παρουσιάστηκε στην εκπομπή του PBS Dance in America.

La Dame aux Camélias

Η Κυρία με τις Καμέλιες (γνωστή στα αγγλικά και ως Camille ) είναι ένα μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά (Alexandre Dumas) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1848 και στη συνέχεια διασκευάστηκε από τον Δουμά για τη σκηνή. Το έργο έκανε πρεμιέρα στο στο Παρίσι στις 2 Φεβρουαρίου 1852. Λόγω της μεγάλης επιτυχίας που γνώρισε, Τζουζέπε Βέρντι ξεκίνησε αμέσως να μελοποιεί την ιστορία. Έτσι δημιουργήθηκε η όπερα La traviata το 1853, με πρωταγωνίστρια τη Μαργκερίτ Γκοτιέ, που μετονομάστηκε σε Violetta Valéry.

Στον αγγλόφωνο κόσμο, το La Dame aux Camélias έγινε γνωστό ως Camille, ενώ δεκαέξι εκδοχές του έργου έχουν παρουσιαστεί μόνο στα θέατρα του Μπρόντγουεϊ. Ο χαρακτήρας του τίτλου είναι η Marguerite Gautier, η οποία βασίζεται στη Marie Duplessis, την πραγματική ερωμένη του συγγραφέα.

Από τις παραγωγές μπαλέτου που είναι βασιμένες στο έργο Η Κυρία με τις Καμέλιες, δύο έχουν τη μουσική του Frederic Chopin: Το μπαλέτο “Lady of the Camellias” σε χορογραφία John Neumeier που δημιουργήθηκε για τη Marcia Haydée, τότε πρίμα μπαλαρίνα του Μπαλέτου της Στουτγάρδης . Έκανε πρεμιέρα στο Κρατικό Θέατρο της Στουτγάρδης το 1978. Το μπαλέτο “Lady of the Camellias” του Val Caniparoli που έκανε πρεμιέρα με το Ballet Florida στο Raymond Kravis Centre το 1994.

Dances at a Gathering

Πρόκειται για ένα μπαλέτο χορογραφημένο από τον Jerome Robbins σε μουσική του Frédéric Chopin, με κοστούμια σχεδιασμένα από τον Joe Eula. Το μπαλέτο έκανε πρεμιέρα στις 22 Μαΐου 1969, στο New York State Theatre από το New York City Ballet.

Το Dances at a Gathering είναι το πρώτο μπαλέτο που δημιούργησε ο Jerome Robbins για το Μπαλέτο της Νέας Υόρκης (NYCB), αφού εργάστηκε στο θέατρο του Μπρόντγουεϊ. Πρώτα σχεδίαζε να χορογραφήσει ένα pas de deux για την Patricia McBride και τον Edward Villella, αλλά τελικά επεκτάθηκε σε πέντε ζευγάρια. Πριν την επίσημη πρεμιέρα του, το μπαλέτο παρουσιάστηκε με κοστούμια του Joe Eula και φωτισμούς από τον Thomas Skelton, σε ένα γκαλά στις 8 Μαΐου 1969. Ο Robbins αφιέρωσε το μπαλέτο στον σχεδιαστή φωτισμού Jean Rosenthal, ο οποίος είχε πεθάνει την 1η Μαΐου.

Το μπαλέτο Dances at a Gathering έκανε πρεμιέρα στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου το 1970, υπό την επίβλεψη του ίδιου του Robbins. Όταν ο Robbins δίδαξε τη χορογραφία στον Ρούντολφ Νουρέγιεφ, έναν από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του, ο Robbins προσπάθησε να κάνει τον Νουρέγιεφ αγνώριστο στο κοινό. Το Βασιλικό Μπαλέτο συνέχισε να παρουσιάζει το μπαλέτο μέχρι το 1976, ενώ μια αναβίωση του παρουσιάστηκε το 2008 από τους Susan Hendl και Ben Huys. Ο Robbins ανέβασε επίσης το μπαλέτο για το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού που παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα το 1991. Το Μπαλέτο του Σαν Φρανσίσκο παρουσίασε σε πρεμιέρα το μπαλέτο το 2002, σε παραγωγή των Susan Hendl και Ben Huys.