Τέσσερις χορευτές μιλούν για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας καριέρας στο εξωτερικό

Όταν η Holly Dorger έφτασε στην Κοπεγχάγη προκειμένου να συμμετάσχει στο Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας μετά την αποφοίτησή της από τη Σχολή του Αμερικανικού Μπαλέτου, ήταν τρομαγμένη με το άγνωστο. Παρά τις αρχικές δυσκολίες, εννέα χρόνια αργότερα, η κορυφαία χορεύτρια θεωρεί την Κοπεγχάγη σπίτι της οφείλοντας στην Δανία και στον καλλιτεχνικό διευθυντή Nikolaj Hübbe την επιτυχία της.

Οι ευρωπαϊκοί θίασοι μπαλέτου προσφέρουν συνήθως ασφαλείς συμβάσεις, καλύτερους μισθούς και μεγάλο ρεπερτόριο. Ωστόσο για τους Αμερικάνους χορευτές, η κατανόηση μιας νέας κουλτούρας, η προσαρμογή σε διαφορετικούς θιάσους και η συνήθεια της σύγχρονης ευρωπαϊκής δουλειάς μπορεί να αποτελέσει πρόκληση. Παρακάτω οι χορευτές από τέσσερις ευρωπαϊκούς θιάσους μπαλέτου αναφέρουν όσα έχουν μάθει από την καριέρα τους στο εξωτερικό.

Γλώσσες και κοινωνικά έθιμα

Το πολιτισμικό σοκ είναι συνηθισμένο για τους Αμερικανούς χορευτές που έχουν μικρότερη εμπειρία σε άλλη γλώσσα εκτός από την αγγλική. Η Shelby Williams, χορεύτρια του Βασιλικού Μπαλέτου της Φλάνδρας του Βελγίου, πήγε για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 2009 λαμβάνοντας μια θέση στην Dresden Semperoper Ballett όταν οι θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σπάνιες. Αφού χόρεψε τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ισπανία έμαθε να περιμένει μια τριμηνιαία περίοδο προσαρμογής για να κατανοήσει μια νέα γλώσσα, τη δομή του θεάτρου, τη διαδικασία έκδοσης βίζας και να κατανοήσει αναγκαιότητες όπως συμβάσεις τραπεζών, τηλεφώνων και διαμερισμάτων. Η συμβουλή της είναι: Κάνετε μια προσπάθεια να μάθετε την τοπική γλώσσα. “Μπορεί να είναι εύκολο να παραμεληθεί επειδή οι περισσότερες εταιρείες δουλεύουν στα αγγλικά, αλλά βοηθάει να εξαλειφθούν οποιεσδήποτε πολιτιστικές διαφορές και αλλάζει τελείως το πως νιώθεις σε μια χώρα”, αναφέρει.

Οι πρώτες εβδομάδες στο εξωτερικό μπορεί να είναι ιδιαίτερα μοναχικές. Τα κοινωνικά έθιμα διαφέρουν επίσης. Ο Mark Wax, ο οποίος συμμετείχε στο Εθνικό Μπαλέτο της Νορβηγίας αφού είχε χορέψει με το Alberta Ballet και το Μπαλέτο της Βοστώνης, λέει ότι η εξοικείωση του με την νέα κουλτούρα και η κοινωνικοποίηση του τον βοήθησε να κάνει φίλους: “Στη Νορβηγία σέβονται τον προσωπικό χώρο και χρειάζονται λίγο χρόνο για να γνωρίσουν, αλλά μπορούν να κατανοήσουν το αμερικανικό στυλ.”

Η ατμόσφαιρα εργασίας

Δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές εταιρίες χρηματοδοτούνται από το δημόσιο, οι χορευτές μπορούν συνήθως να βασίζονται σε περισσότερη σταθερότητα θέσεων εργασίας, συχνά παίρνουν ακόμα και συμβόλαια εργασίας, λέει η Williams. “Έτσι οι χορευτές εργάζονται επειδή θέλουν και όχι από φόβο μήπως χάσουν θέσεις απασχόλησης εάν υπάρξουν περικοπές του προϋπολογισμός.” Το αποτέλεσμα είναι ότι το εργασιακό περιβάλλον στην Ευρώπη τείνει να είναι λιγότερο ανταγωνιστικό από ότι στις ΗΠΑ.

Ο κορυφαίος χορευτής Joseph Hernandez του Μπαλέτου Dresden Semperoper παρατήρησε ένα πιο ελεύθερο περιβάλλον εργασίας όταν μετακόμισε για πρώτη φορά στην Ευρώπη για να χορέψει με το Βασιλικό Μπαλέτο της Φλάνδρας. “Ο διευθυντής μας ρωτούσε για το τι θέλουμε – για το τι σκεφτόμασταν – όταν εκτελούσαμε ένα βήμα”, αναφέρει. “Ήταν κάτι που ουδέποτε μου ζητήθηκε να κάνω στην Αμερική, ποτέ δεν είχα ερωτηθεί γιατί.”

Όμως, συνεχίζει ο Hernandez, μπορεί να υπάρξει ένα μειονέκτημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας εργασίας. Ενώ στην Αμερική δεν μπορούν να διακινδυνεύσουν να χαλαρώσουν, “πολλοί χορευτές εδώ προσαρμόζονται και δεν σκέφτονται για τα μελλοντικά σχέδια τους. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να μείνουν, ακόμα και αν είναι δυσαρεστημένοι”, λέει.

Σύγκριση και ιστορία του ρεπερτορίου

Σε σύγκριση με το εμφανώς νεοκλασικό ρεπερτόριο της Αμερικής, οι χορευτές γενικά καλούνται να χορέψουν τόσο κλασικές όσο και νέες χορογραφίες. “Στο Βασιλικό Μπαλέτο της Φλάνδρας, χορεύουμε έργα των Wiliam Forsythe, Pina Bausch, Ohad Naharin και την παραγωγή Spartacus του Μπαλέτου Bolshoi”, λέει η Shelby Williams.

Η εκμάθηση ενός νέου στυλ μπαλέτου μπορεί να είναι εξίσου αποθαρρυντική. Μετά από χρόνια εκπαίδευσης στο στυλ χορού του Balanchine, η Holly Dorger έπρεπε να προσαρμοστεί στην τεχνική Bournonville, ένα στυλ στενά συνδεδεμένο με την ιστορία της Δανίας. O καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Δανίας, Nikolaj Hübbe την ενθάρρυνε συμβουλεύοντας την να συνεχίσει να μαθαίνει και έπειτα να αγαπήσει τα μπαλέτα του Bournonville. “Αισθάνεστε φυσική χαρά όταν χορεύετε μπαλέτα όπως το Napoli και το Flower Festival in Genzano”, αναφέρει περιγράφοντας την αίσθηση της γρήγορης κίνησης των ποδιών με την αρμονική port de bras.

Φυσικά οι χορευτές με αμερικανική εκπαίδευση μπαλέτου διαλέγουν πάντα το χορό που τους είναι πιο οικείος. Όπως εξηγεί η Holly Dorger: “Όταν χορεύω μπαλέτο του Balanchine, αισθάνομαι πραγματικά σαν στο σπίτι. Δεν χρειάζεται να σκέφτομαι τόσο πολύ, απλά χορεύω και αυτό είναι υπέροχο.”

Διανύοντας την απόσταση

Και οι τέσσερις χορευτές συμφωνούν ότι το να είναι μακριά από τους φίλους και την οικογένεια σου είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της μετακόμισης στο εξωτερικό. Αλλά εξηγεί ο Wax, οι υψηλότεροι μισθοί της Ευρώπης καθιστούν πιθανές τις επισκέψεις στην πατρίδα τους. “Έχω 10 εβδομάδες διακοπών ανά έτος”, αναφέρει ο χορευτής.

Η Williams συνεχίζει να εξελίσσεται μέσα από την εργασία της στο εξωτερικό: “Γνωρίζω ότι κανένας θίασος στις ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να προσφέρει το είδος της δουλειάς που έχω αυτή τη στιγμή”. Και αναφέρει: “Λατρεύω την απλότητα και το ρομαντισμό της ζωής στην Ευρώπη, όπως η οδήγηση ενός ποδηλάτου για να πάω στη δουλειά ή η μεταφορά σε άλλη χώρα με το τρένο.”

Όσο για την Dorger, είναι συνδεδεμένη πλέον με την κουλτούρα της Δανίας καθώς έλαβε την τιμή του Ιππότη το περασμένο φθινόπωρο από τη βασίλισσα της Δανίας, μια από τις υψηλότερες τιμές της χώρας. Είναι αφοσιωμένη και σχεδιάζει να μείνει - “όσο συνεχίζω να αισθάνομαι ότι βελτιώνομαι και να αναπτύσσομαι ως καλλιτέχνης”, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η χορεύτρια.

Πηγή: pointemagazine.com