Alicia Alonso: Η λαμπρή καριέρα, τα προβλήματα που ξεπέρασε και η αφοσίωση στο Μπαλέτο της Κούβας

Η θρυλική μπαλαρίνα και χορογράφος Αλίσια Αλόνσο έφυγε από τη ζωή 17 Οκτωβρίου 2019 σε ηλικία 98 ετών. Η Alicia Alonso γεννήθηκε στην Αβάνα της Κούβας στις 21 Δεκεμβρίου 1920. Δημιούργησε ένα διάσημο θίασο μπαλέτου, το γνωστό από το 1955 ως Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Ξεχώρισε κατά τη διάρκεια της καριέρας της ως πρίμα μπαλαρίνα, για τις ερμηνείες της στα μπαλέτα Ζιζέλ και Κάρμεν. Από την ηλικία των 19 ετών ταλαιπωρήθηκε από ένα πρόβλημα στο μάτι, αλλά ξεπέρασε την τύφλωση και συνέχισε να χορεύει μέχρι τα 70 της χρόνια. 

Η Αλίσια Αλόνσο ξεκίνησε να χορεύει σε ηλικία 7 ετών, ενώ σε ηλικία 8 ετών σπούδασε μπαλέτο στη σχολή Sociedad Pro-Arte Musical στην Αβάνα με καθηγήτρια την Sophie Fedorova. Ένα χρόνο αργότερα εμφανίστηκε δημοσίως για πρώτη φορά στο μπαλέτο «Η Ωραία Κοιμωμένη» του Τσαϊκόφσκι και χόρεψε στην Κούβα με το όνομα Alicia Martínez. Αργότερα σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε τον συμφοιτητή της και μετέπειτα κορυφαίο χορευτή Fernando Alonso. Το ζευγάρι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσουν μαζί την καριέρα τους στο χορό. Η Αλίσια Αλόνσο απέκτησε μια κόρη, τη Laura και συνέχισε την εκπαίδευσή της στη Σχολή του American Ballet, ενώ ο σύζυγός της έγινε μέλος στο Mordkin Ballet Company στη Νέα Υόρκη.

Παρά τα σοβαρά προβλήματα όρασης που αντιμετώπισε, δεν σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με το μπαλέτο. Το 1943 ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και παρόλο που ήταν εν μέρει τυφλή χόρεψε τον πρώτο ρόλο στο μπαλέτο Giselle με το American Ballet Theatre. Οι κρητικοί εντυπωσιάστηκαν με την ερμηνεία της και την ανακήρυξαν αμέσως αστέρι. Το 1946 προήχθη σε κορυφαία χορεύτρια του διάσημου θιάσου και χόρεψε το ρόλο της Giselle μέχρι το 1948. Επίσης χόρεψε στα μπαλέτα: Swan Lake, Undertow του Antony Tudor (1943), Theme and Variations του Balanchine (1947) και σε παγκόσμιες πρεμιέρες όπως στο δραματικό μπαλέτο Fall River Legend του de Mille (1948). Εκείνη τη στιγμή στην καριέρα της, είχε αποκτήσει φήμη ως μια έντονα δραματική χορεύτρια, με ξεκάθαρη τεχνική και εξειδικευμένο τρόπο ερμηνείας στο κλασικό και ρομαντικό ρεπερτόριο.

Η πολύχρονη συνεργασία της Alonso στο χορό με τον Igor Youskevitch από το American Ballet Theatre έχει συγκριθεί με εκείνη του Fred Astaire και της Ginger Rogers. Ο Youskevitch και άλλοι παρτενέρ της γρήγορα εξειδικεύτηκαν στο να βοηθούν την Alonso να κρύβει την ευαισθησία στα μάτια της. Έπρεπε επίσης οι σκηνογράφοι τοποθετούν ισχυρούς προβολείς σε διάφορα χρώματα που θα  λειτουργούσαν ως οδηγοί για τις μετακινήσεις της.

Η επιθυμία της Alonso να αναπτύξει το μπαλέτο στην Κούβα, την οδήγησε να επιστρέψει στην Αβάνα το 1948 και να ιδρύσει τη δική της εταιρεία μπαλέτου. Το συγκρότημα Alicia Alonso Ballet Company, το οποίο διατήρησε με μικρή οικονομική υποστήριξη, μετατράπηκε τελικά σε Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας (Ballet Nacional de Cuba). Ο Fernando Alonso ήταν γενικός διευθυντής της εταιρείας, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν ένας από τους προσωρινά άνεργους, κύριους χορευτές του American Ballet Theater, λόγω μίας αναδιοργάνωσης στην εταιρεία της Νέας Υόρκης. Ο αδελφός του Fernando, ο Alberto που ήταν χορογράφος, υπηρέτησε ως καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας.

Μεταξύ 1955 και 1959, η Alicia χόρευε κάθε χρόνο με το Ballet Russe de Monte Carlo ως gueststar. Ήταν η πρώτη χορεύτρια του Δυτικού Ημισφαιρίου που χόρευε στη Σοβιετική Ένωση και η πρώτη Αμερικανίδα αντιπρόσωπος που χόρευε με τα Θέατρα Bolshoi and Kirov της Μόσχας και του Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), αντίστοιχα, το 1957 και το 1958. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν η Alicia Alonso χόρεψε ως gueststar με το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, το Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας, το Μπαλέτο Μπολσόι και με άλλες εταιρείες. Ανέβασε της δικές της εκδόσεις για τα μπαλέτα: Giselle, Pas de Quatre και The Sleeping Beauty για την Όπερα του Παρισιού. Ανέβασε επίσης τη Giselle στην Κρατική Όπερα της Βιέννης και στο Θέατρο San Carlo της Νάπολης (San Carlo Theater of Naples), στην Ιταλία, την Κακοφυλαγμένη κόρη (La Fille Mal Gardée) στην Κρατική Όπερα της Πράγας (Prague State Opera), και  την Ωραία Κοιμωμένη (Sleeping Beauty) στο Θέατρο της Σκάλας του Μιλάνου (Teatro alla Scala).

Η Alonso χόρεψε διάφορα σόλο στην Ευρώπη και αλλού και στα 70 της χρόνια αν και κοντά στην τύφλωση γινόταν όλο και πιο λαμπρή. Το 1995 η ίδια και μια σειρά άλλων μελών του Εθνικού Μπαλέτου χόρεψαν στο San Francisco σε ένα κομμάτι που ονομαζόταν «Στη Μέση του Ηλιοβασιλέματος».

Ως διευθύντρια και κορυφαία χορεύτρια του Ballet Nacional de Cuba, η Alicia Alonso αποτέλεσε έμπνευση και καθοδήγησε τις νέες γενιές χορευτών της Κούβας. Με το δικό της άψογο στυλ, έχει αφήσει το στίγμα της στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα. Ορισμένοι από τους πρώην και πιο διάσημους μαθητές της χορεύουν τώρα στο American Ballet Theatre, στο Μπαλέτο της Βοστόνης (Boston Ballet), στο Μπαλέτο του Σαν Φρανσίσκο (San Francisco Ballet), στο Μπαλέτο της Ουάσιγκτον (Washington Ballet), στο Μπαλέτο Σινσινάτι (Cincinnati Ballet) και στο Βασιλικό Μπαλέτο (Royal Ballet).Έχει δημιουργήσει τα δικά της έργα, συμπεριλαμβανομένων των: La Tinaja, Ensayos Sinfonicos και Lidia. Εμφανίστηκε σε ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους γυρισμένο στην Κούβα γι 'αυτήν και για το έργο της Alicia (1977). Έχει υπηρετήσει σε κριτικές επιτροπές σε διεθνείς διαγωνισμούς χορού στη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Ιαπωνία, τη Βραζιλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τον Ιούνιο του 2002 ορίστηκε Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNESCO, για την εξαιρετική συμβολή της στην ανάπτυξη, τη διατήρηση και την εκλαΐκευση του κλασικού χορού και για την αφοσίωσή της στην συγκεκριμένη μορφή τέχνης, μέσω των οποίων έχει προωθήσει τα ιδανικά της UNESCO και την αδελφότητα των λαών και των πολιτισμών του κόσμου.

Πηγή: Wikipedia.org