Menu

Σταχτοπούτα: Η ιστορία πίσω από το διάσημο μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ

Το μπαλέτο Σταχτοπούτα (Cinderella) παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα το 1945 στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας. Η πρωτότυπη χορογραφία δημιουργήθηκε από τον Rostislav Zakharov με τη μουσική του Sergei Prokofiev. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μπαλέτα που παρουσιάζεται από πολλούς θιάσους μπαλέτου σε όλο τον κόσμο σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.

Στο πέρασμα των αιώνων έχουν παρουσιαστεί πολλές διαφορετικές εκδοχές του έργου. Η παλαιότερη παραγωγή μπαλέτου "Σταχτοπούτα" ήταν του Louis Duport, Γάλλου χορευτή, χορογράφο και δεξιοτέχνη μπαλέτου, στη Βιέννη το 1813. Η εκδοχή της ιστορίας της Σταχτοπούτας που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε γράφτηκε από τον Charles Perrault (Σαρλ Περώ) το 1697. Η Σταχτοπούτα, όπως και άλλες ιστορίες που έχουμε δει σε ταινίες της Disney συμπεριλαμβανομένης της Ωραίας Κοιμωμένης του Charles Perrault, ήταν μία από τις οκτώ ιστορίες του βιβλίου με τίτλο Histoires ou Contes du temps pass (Ιστορίες και παραμύθια του παρελθόντος). 

Στις 17 Δεκεμβρίου 1893, ο Marius Petipa, ο Lev Ivanov και ο Enrico Cecchetti παρουσίασαν μια παραγωγή της Σταχτοπούτας στο Imperial Mariinsky Theatre στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, σε μουσική του Boris Fitinhoff-Schell, χωρίς όμως η παρτιτούρα να δημοσιευτεί ποτέ σε καμία μορφή. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Σταχτοπούτας χόρεψε η Ιταλίδα μπαλαρίνα Pierina Legnani (Πιερίνα Λενιάνι), με την παραγωγή αυτή να σηματοδοτεί την πρώτη παράσταση μπαλέτου στη Ρωσία που περιλαμβάνει την εκτέλεση 32 διαδοχικών στροφών - φουετέ.

Το 1870, το Θέατρο Μπολσόι ζήτησε από τον Τσαϊκόφσκι να γράψει τη μουσική για το μπαλέτο, κάτι το οποίο δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Πολλές δεκαετίες αργότερα, ο Sergei Prokofiev ανέλαβε να συνθέσει την μουσική για την Σταχτοπούτα. Ξεκίνησε το έργο του το 1940, αλλά σταμάτησε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να γράψει την όπερα "Πόλεμος και Ειρήνη". Έτσι η Σταχτοπούτα παρουσιάστηκε στο Θέατρο Μπολσόι στις 21 Νοεμβρίου 1945 σε χορογραφία Rostislav Zakharov. 

«Βλέπω τη Σταχτοπούτα όχι μόνο ως χαρακτήρα παραμυθιού, αλλά και ως πραγματικό πρόσωπο, που νιώθει, βιώνει και κινείται ανάμεσά μας… Αυτό που ήθελα να εκφράσω πάνω από όλα στη μουσική της Σταχτοπούτας ήταν η αληθινή αγάπη της Σταχτοπούτας και του Πρίγκιπα, η γέννηση και η άνθηση αυτής της αγάπης, τα εμπόδια που συνάντησε και τελικά το όνειρο που εκπληρώθηκε», είχε γράψει χαρακτηριστικά ο Sergei Prokofiev για το έργο του.

Λίγα χρόνια μετά την πρεμιέρα του Sergei Prokofiev, ο Frederick Ashton (Φρέντερικ Άστον) χορογράφησε τη δική του εκδοχή για το Μπαλέτο Sadlers' Wells, προσθέτοντας ένα κωμικό απόσπασμα που συνδέεται με τους ρόλους των δύο θετών αδελφών. Η παραγωγή του Frederick Ashton έκανε πρεμιέρα το 1948 στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, με τον ίδιο τον Ashton να χορεύει το ρόλο μιας από τις δύο θετές αδερφές. Η Σταχτοπούτα του Ashton έχει παρουσιαστεί από πολλούς θιάσους μπαλέτου, συμπεριλαμβανομένων των Joffrey Ballet , Boston Ballet και American Ballet Theatre (ABT).

Το 2012, ο διάσημος χορογράφος Christopher Wheeldon (Κρίστοφερ Γουίλντον) δημιούργησε τη δική του εκδοχή του παραμυθιού στο Άμστερνταμ ως συμπαραγωγή του Μπαλέτου του Σαν Φρανσίσκο και του Εθνικού Μπαλέτου της Ολλανδίας.

Άλλες αξιοσημείωτες παραγωγές της Σταχτοπούτας είναι εκείνες των Rudolf Nureyev για το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού (1986), Kent Stowell για το Pacific Northwest Ballet (1994), Septime Webre για το Ballet Theatre του Πίτσμπουργκ (2003) και Edwaard Liang για το Ballet Met (2015).

Με πληροφορίες από: theballetspot.com

επιστροφή στην κορυφή