Τα τρία διασημότερα μπαλέτα του κορυφαίου χορογράφου Kenneth MacMillan

Ένας από τους σπουδαιότερους χορογράφους του 20ου αιώνα, ο Kenneth MacMillan άφησε το δικό του στίγμα στον κόσμο του μπαλέτου με τα έργα του, τα οποία διακρίνονται για την εκφραστική απεικόνιση του κλασικού χορού. Ο Κέννεθ ΜακΜίλαν (1929-1992) γεννήθηκε στην πόλη Ντανφέρμλιν, στη Σκωτία και σπούδασε στη Σχολή Χορού Sadler's Wells (σημερινό Royal Ballet School). Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα ως χορευτής το 1940 με το Sadler's Wells Ballet Theatre, το γνωστό σήμερα ως Birmingham Royal Ballet. Δημιούργησε το πρώτο του μεγάλο έργο, το Dance concertantes, το 1955 και έγινε ένας από τους σπουδαιότερους χορογράφους της γενιάς του. 

Παρόλο που τα περισσότερα έργα του δημιουργήθηκαν στην Αγγλία κατά τη διάρκεια της 50ετούς συνεργασίας του με το Βασιλικό Μπαλέτο του Μπέρμιγχαμ και με το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, του οποίου ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής από το 1970 έως το 1977 και κύριος χορογράφος από το 1977 έως το 1992, ο ΜακΜίλαν δημιούργησε έργα για το Deutsche Oper Ballet στο Βερολίνο (1966-1969) και για το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης (Stuttgart Ballet), ενώ διετέλεσε αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής στο American Ballet Theatre (1984-1990). Η σπουδαία μπαλαρίνα με καταγωγή από τον Καναδά, Λιν Σέιμουρ (Lynn Seymour) ήταν η μούσα του για πολλά χρόνια. 

Ο Kenneth MacMillan έχει χορογραφήσει τα μπαλέτα Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Η Ωραία Κοιμωμένη, Λίμνη των Κύκνων, Αναστασία, Μανόν, Mayerling, Isadora, The Prince of the Pagodas. Οι τρεις διασημότερες παραγωγές του σπουδαίου χορογράφου είναι οι εξής:

Romeo and Juliet

Η παραγωγή του μπαλέτου Ρωμαίος και Ιουλιέτα με το Royal Ballet σε χορογραφία Kenneth MacMillan και σε μουσική Sergei Prokofiev παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα στη Royal Opera House στις 9 Φεβρουαρίου 1965 στο Covent Garden. 

Αν και ο MacMillan είχε χορογραφήσει το μπαλέτο για τους κορυφαίους χορευτές Lynn Seymour και Christopher Gable, για γραφειοκρατικούς λόγους, η Margot Fonteyn και ο Rudolf Nureyev χόρεψαν την πρώτη βραδιά, προς απογοήτευση του ΜακΜίλαν. Η Fonteyn και ο Nureyev ανέλαβαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους λόγω της τεράστιας φήμης τους και έδωσαν νέα ζωή στους χαρακτήρες και στο διάσημο έργο, όπως και τα σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Γεωργιάδη (Nicholas Georgiadis). Η Fonteyn που θεωρείτο τότε ότι πλησιάζει στη συνταξιοδότηση, ξεκίνησε μια νέα καριέρα στο πλαίσιο της συνεργασίας της με τον Nureyev. Η Lynn Seymour έφυγε από το Βασιλικό Μπαλέτο για τρία χρόνια για να χορέψει με το Γερμανικό Μπαλέτο Όπερας (German Opera Ballet) στο Δυτικό Βερολίνο, αλλά επέστρεψε το 1970 για να χορέψει πολλούς κύριους ρόλους.

Η πρώτη παραγωγή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας γνώρισε εξαιρετικά θετικές κριτικές και μεγάλη επιτυχία στο box office. Το κοινό που παραληρούσε με την Fonteyn και τον Nuryev στις παραστάσεις τους ανάγκαζε ακόμα και σε 43 αυλαίες. Άλλοτε πάλι τους χειροκροτούσαν όρθιοι για 40 ολόκληρα λεπτά. Οι κριτικοί συμφώνησαν σε ότι το μπαλέτο ήταν μια εξαιρετική προσθήκη στο ρεπερτόριο του Royal Ballet καθώς και ένα επίτευγμα για τον MacMillan. Η Lynn Seymour και ο Christopher Gable χόρεψαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο δεύτερο καστ, λαμβάνοντας επίσης διθυραμβικές κριτικές. Ακολούθησαν άλλα τρία ζευγάρια στην πρώτη περιοδεία και πολλά άλλα στο πέρασμα των δεκαετιών από τότε.

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έχουν γίνει βασικό έργο του ρεπερτορίου του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου. Ο MacMillan συνέχισε να αναθεωρεί το μπαλέτο για άλλους θιάσους σε όλο τον κόσμο, όπως το Βασιλικό Μπαλέτο της Σουηδίας, το American Ballet Theatre και το Βασιλικό Μπαλέτο του Μπέρμιγχαμ. Μάλιστα το Βασιλικό Μπαλέτο του Μπέρμιγχαμ δημιούργησε για την παράσταση νέα σκηνικά και κοστούμια σχεδιασμένα από τον Paul Andrews. 

Manon

Το μπαλέτο Μανόν, γνωστό και ως L'histoire de Manon είναι ένα μπαλέτο σε μουσική Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) που χορογράφησε ο Kenneth MacMillan και βασίζεται στο μυθιστόρημα Μανόν Λεσκώ (Manon Lescaut) του Αββάς Πρεβώ (Abbé Prévost). 

Ο Kenneth MacMillan σκέφτηκε να χορογραφήσει ένα μπαλέτο βασισμένο στην ιστορία της Manon Lescaut. Τρία χρόνια αφότου ανέλαβε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο Royal Ballet, ήθελε να δημιουργήσει ένα μεγάλης διάρκειας μπαλέτο που θα παρείχε ενδιαφέροντες ρόλους τόσο για τους κύριους χορευτές του θιάσου όσο και για το corps de ballet. 

Την τελευταία βραδιά της καλοκαιρινής σεζόν του θιάσου το 1973, ο MacMillan άφησε ένα αντίγραφο του μυθιστορήματος του Πρεβώ στην γκαρνταρόμπα της μπαλαρίνας Antoinette Sibley, με ένα σημείωμα που την ενημέρωνε ότι θα "έρθει βολικό για τις 7 Μαρτίου του'74". Καθώς το αντίγραφο της Μανόν Λεσκώ βρισκόταν σε διπλό τόμο με την νουβέλα Κάρμεν του Προσπέρ Μεριμέ (Prosper Mérimée), η Sibley ζήτησε από τον συνεργάτη της και σπουδαίο χορευτή Anthony Dowell να μάθει ποια ιστορία θα μετατρεπόταν σε μπαλέτο, ενώ έπαιζε στη σκηνή στο μπαλέτο Η Ωραία Κοιμωμένη. 

Ο MacMillan άρχισε να χορογραφεί τον Manon κατά τη σεζόν 1973-74. Χρησιμοποίησε τα σχέδια του σπουδαίου σκηνογράφου Νίκου Γεωργιάδη. Η αφηγηματική δομή του μπαλέτου βασίζεται σε εκείνη των προηγούμενων μπαλέτων του όπως το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, με τον ήρωα και την ηρωίδα να συναντιούνται ως νέοι και αθώοι και η αγάπη τους να αποκαλύπτεται μέσω μιας σειράς pas de deux. 

Για το μπαλέτο Manon, o MacMillan επέλεξε να μην χρησιμοποιήσει μουσική από την ομώνυμη όπερα του Ζυλ Μασνέ, αντί να επιλέξει άλλα γνωστά κομμάτια του ίδιου συνθέτη όπως τα Elegie και Méditation. Η μουσική αρχικά ήταν δομημένη και εν μέρει ενορχηστρωμένη από τον Βρετανό συνθέτη Leighton Lucas. Το 2011 ενορχηστρώθηκε από τον μαέστρο Martin Yates και βασίζεται σε δεκατρείς όπερες και δύο ορατόρια καθώς και σε ορχηστρικές σουίτες του Massenet, μελωδίες και έργα για πιάνο.

Mayerling

Το έργο Mayerling είναι ένα μπαλέτο σε χορογραφία του Kenneth MacMillan και σε μουσική Φραντς Λιστ (Franz Liszt) που προσαρμόστηκε στο έργο από τον συνθέτη Τζον Λάνσμπερυ (John Lanchbery). Το σενάριο είναι του Τζίλλιαν Φρίμαν (Gillian Freeman) και τα σκηνικά σχεδιάστηκαν από τον σκηνογράφο Νίκο Γεωργιάδη. Το μπαλέτο βασίζεται σε μια σειρά γεγονότων γύρω από την φαινομενική δολοφονία του Ροδόλφου, του Πρίγκιπα της Αυστρίας (21 Αυγούστου 1858 - 30 Ιανουαρίου 1889) και της ερωμένης του, της βαρόνης Mary Vetsera (19 Μαρτίου 1871 - 30 Ιανουαρίου 1889). Το μπαλέτο έκανε πρεμιέρα στις 14 Φεβρουαρίου 1978, στη Βασιλική Όπερα με το Βασιλικό Μπαλέτο και τους χορευτές David Wall ως Prince Rudolf και την Lynn Seymour ως Vetsera. 

Το έργο Mayerling είναι ένα μπαλέτο σε χορογραφία του Kenneth MacMillan και σε μουσική Φραντς Λιστ (Franz Liszt) που προσαρμόστηκε και ενορχηστρώθηκε από τον συνθέτη Τζον Λάνσμπερυ (John Lanchbery). Το σενάριο είναι του Τζίλλιαν Φρίμαν (Gillian Freeman) και τα σκηνικά σχεδιάστηκαν από τον σκηνογράφο Νίκο Γεωργιάδη. Το μπαλέτο βασίζεται σε περιστατικά αναφορικά με τον Μάγιερλινγκ, σε μια σειρά γεγονότων γύρω από την φαινομενική δολοφονία του Ροδόλφου, του Πρίγκιπα της Αυστρίας (21 Αυγούστου 1858 - 30 Ιανουαρίου 1889) και της ερωμένης του, της βαρόνης Mary Vetsera (19 Μαρτίου 1871 - 30 Ιανουαρίου 1889). Το μπαλέτο έκανε πρεμιέρα στις 14 Φεβρουαρίου 1978, στη Βασιλική Όπερα με το Βασιλικό Μπαλέτο και τους χορευτές David Wall ως Prince Rudolf και την Lynn Seymour ως Vetsera. 

Το μπαλέτο Mayerling δημιουργήθηκε πρώτη φορά για το Βασιλικό Μπαλέτο το 1978. Το μπαλέτο ήταν αφιερωμένο στον ιδρυτή χορογράφο του Royal Ballet, Φρέντερικ Άστον (Sir Frederick Ashton) και έκανε πρεμιέρα στην Royal Opera House στο Λονδίνο στις 14 Φεβρουαρίου 1978. Οι συλλογές της Royal Opera House έχουν αρχειοθετημένες πληροφορίες από δώδεκα παραστάσεις αυτού του μπαλέτου, συμπεριλαμβανομένης της πρεμιέρας και των επακόλουθων αναβιώσεων.

Με πληροφορίες από: grandsballets.com, wikipedia.org